کتاب تکه هایی از یک کل منسجم اثر پونه مقیمی نشر بینش نو

بخش هایی از کتاب

و تکه هایی که همه جا حضور دارند و فقط کافی است ما در مسیرشان قرار بگیریم، آن وقت اگر هشیار باشیم، شاید بخش هایی از خودمان را ببینیم. بخش هایی از خودمان را در رابطه ها و در آدم هایی که تجربه می کنیم، در موقعیت هایی که قرار می گیریم، در فیلم هایی که می بینیم، در تاریخی که مرور می کنیم و حتی در کوچه ای که هیچ عابری ندارد و باد درخت هایش را بدون حضورِ تماشاچیان نوازش می کند. شاید زندگی همین است. ما زندگی را نه به صورت یک کل که به صورت جزئیاتی روزمره می بینیم. درواقع ما در لحظه ای از یک زمانِ اکنون همیشگی هستیم و شاید آن لحظه تمام همان چیزی است که هدف نام دارد؛ هدفی به نام زندگی کردن. برخورد کردن با تکه ای از زندگی و سپس پیدا کردن تکه ای ناهشیار از درونِ خودمان. شاید زندگی تلاشی برای منسجم شدن و پیدا کردن بخش های بیشتری از خودمان است ودر این تلاش مدام با اتفاقات زندگی مواجه می شویم. این کتاب تکه هایی از یک کل منسجم است. کلی که هنوز تکمیل نشده اما در مسیر پیدا شدن و بیرون آمدن از ابهام است. شاید این کتاب بتواند بخش هایی از درونِ شما را بیدار کند و به پیدا شدن بخش های گمشده تان کمک کند.

همچنین در بخشی دیگر از کتاب می خوانیم: صمیمیت یعنی درک کردن و حس کردن یک فرد با تمام وجود و بدون هیچ قضاوت و مقایسه ای؛ یعنی حضور داشتن در سکوت. این یعنی رشته ای باریک و نازک از صمیمیت که در لحظه ای کوتاه ایجاد می شود. آنچه رابطه را سالم نگاه می دارد، تکرار همین صمیمیت های کوتاهِ مملو از حضور و مشاهده است. در واقع همین صمیمیت های کوتاه و ساده، رابطه را عمیق و معنادار می کند و می تواند مرهمی بر تنهایی درونی ما باشد. ما برای قبول اینکه باید با بعضی آدم ها، موقعیت ها و شرایط خداحافظی کنیم، به زمان احتیاج داریم. زمان باید بگذرد. ذهن ما باید هزاران داستان متقاعد کننده بسازد تا آرام آرام به لحظه خداحافظی نزدیک شویم. به هرحال چه تصمیم بگیریم چه همچنان خودمان را معلق نگه داریم، لحظه های خداحافظی فرا می رسند. امروز اگر نه، چند سال دیگر. حقیقت این است که فرار کردن به ما کمکی نمی کند. در خداحافظی ها، دردی وجود دارد، دردی پنهان، اصلاً مگر می شود خداحافظی دردناک نباشد؟ اگر خیلی وقت است که متوجه شده ایم به خداحافظی خاصی نزدیک شده ایم بهتر است خودمان را گول نزنیم. بهتر است درد را به رنج تبدیل نکنیم.